Το φυσικό περιβάλλον στην ποίηση (Κική Δημουλά)

Αυτοσυντήρηση

Θα πρέπει να ‘ταν άνοιξη

γιατί η μήνη αυτή

 υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται

Εκτός εάν η νοσταλγία,

από πολύ βιασύνη,

παραγνώρισ’ ενθυμούμενο.

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα

όταν τα πάρει ο χαμός.

Αλλά μπορεί σωστή να είναι η μνήμη

και να΄ ναι ξένο αυτό το φόντο,

 να’ ναι οι παπαρούνες δανεισμένες

από μιαν άλλη ιστορία,

δική μου ή ξένη.

Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.

Από φιλοκαλία κι έπαρση.

¨Όμως θα πρέπει να ΄ταν άνοιξη

γιατί και μέλισσες βλέπω

να πετούν γύρω από αυτή τη μνήμη,

με περιπάθεια και πίστη

να συνωστίζονται στον κάλυκά της.

Εκτός αν ειν’ ο οργασμός νόμος του παρελθόντος,

μηχανισμός του ανεπανάληπτου.

Αν μένει πάντα κάποια γύρις

στα τελειωμένα πράγματα για την επικονίαση

της εμπειρίας, της λύπης

και της ποίησης.

Στην Αυτοσυντήρηση η Δημουλά αναφέρεται σε κάποια θύμηση ή νοσταλγία που συνέβη κάποια άνοιξη στο παρελθόν. Οι μέλισσες πετούν γύρω από τη μνήμη με ζήλο όπως πετούν γύρω από τους κάλυκες των ανθέων, έτοιμες να αποκομίσουν το πολύτιμο για αυτές νέκταρ.

Τέλος παρομοιάζει την γύρη που μεταφερόμενη από τους επικονιαστές θα δώσει συνέχεια στη διαδικασία της άνθισης, με αυτό που μένει κάθε φορά για να δώσει μια συνέχεια στα γεγονότα. Κάθε τι που συμβαίνει στην καθημερινότητα θυσιάζει ένα κομμάτι του για προστεθεί σε αυτό που αποκομίζει ο καθένας από τη ζωή. Με τον τρόπο αυτό χτίζεται κάθε φορά η συνέχεια στα όμορφα και λυπηρά που πρόκειται να συμβούν...